Zelfgave

Het was alleen voor mij bestemd. Denk ik, wanneer ik weer een boek krijg. Soms sturen ze het op, soms hebben ze iets liggen wat kwijt moet. In godsnaam niet de papierbak, liever nog Anton. Kan ook dat ze zelf iets hebben geschreven en dan sturen ze het rond. Geadresseerd nog wel.

Ach god er waren zoveel misverstanden. Ik dacht altijd dat er een bevel in het spel was. Alsof de lieve heer mij in het middelpunt zette om maar weer eens persoonlijk toegesproken te worden: Heer, hier ben ik! Of het moesten engelen zijn die mij aan weerszijden boeken aanreikten om me verder te helpen op mijn geestelijk pad. Of ik had ineens weer overmatig zelfvertrouwen omdat ik overal een les of boodschap in zag.

Altijd was daar Kafka, met zijn 'deze deur was alleen voor jou bestemd'. En het vervolg niet te vergeten, 'en nu ga ik hem sluiten'. Misschien was het bij nader inzien een valstrik die ik zelf had uitgezet door niet door die deur te gaan. Ik schreef wel mijn blogs, maar dat was eigenlijk meer om het spoor bijster te worden. Dan kwamen die engelen vanzelf wel een keer. Kon ik de boeken aannemen zodat ze weer zouden ophoepelen.

Speciaal voor mij wil zeggen: het is de species die me die boeken geeft, de menselijke soort. Dit of dat individu is onderdeel van de species, en hoeft daarom niet per se Latijn te kennen om tusseninstantie te zijn tussen de species en mij. Of ook dat ik zelf species ben. Anton, dit boek is speciaal voor jou, dus niet als Anton alleen, maar zeker ook en met name voor de species.

Het is de species die zichzelf iets geeft, een boek, een tekst. Waarvan akte, nu dus speciaal in deze blogserie.