Gewoon de tuintegels doen is tegenwoordig met water en groene zeep. Het is een ding in de media, waar tussen de zes aanpakken ook dat water met die groene zeep staat. Er was een column (Peter Middendorp) waarin dit leidt tot tennisarm. Ik dacht triomfantelijk aan wippen (de frivole posters) en aan mijn buurman.
De heg is nog zo dun dat we contact hebben. Ik hoorde hem bezig en hij mij, en dan is het nog slechts een kwestie van initiatief. Hij vroeg en vertelde, en ik ook. Nu had hij dingen te doen, maar ik moest zeker nog eens een biertje met hem drinken, overgehouden van zijn verjaardag. We schelen drie dagen, wat hij overheeft voelt als extra. Ik dacht meteen aan speciaal, aan speciaalbier. Overgehouden bier speciaal voor mij.
Mijn brein zweeft naar vorige week toen mijn dochter Noraly op station Amsterdam net als ik aan de friet wilde. Ze wordt langzaam vegan, en friet is dan met ketchup speciaal, en liever geen curry. Voor mij nog steeds curry, meer uit gewoonte, en nu wordt het dus tomatenketchup. Wat het met vegan te maken heeft is zeker niet evident, laten we het erop houden dat lekker ook een ding is.
Zo kwam ik steeds weer bij speciaal, dat is wat ik wilde zeggen. Mijn buurman en mijn dochter zijn heel speciaal, dat wel, maar de context maakt het gewoon. Tuinieren op de dag na Hemelvaart, of friet op het station.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten