Bij een cadeau vindt altijd iets van verwisseling plaats, en misschien moeten we zelfs zeggen: verraad. Je doet geen recht aan het gegevene en gaat ermee aan de haal. Eerst probeerde ik me nog in te houden. Anton, zei ik tegen mezelf, niet zo dwangmatig! Je hoeft echt niet over elk cadeau te schrijven dat je krijgt! Denk aan de gever, die zit daar echt niet altijd op te wachten!
Maar toen ging ik dus naar de dansvoorstelling Qi, van choreograaf Ruben Chi, mij geschonken door Inez voor mijn verjaardag. Ik verwachtte iets met electronica en hiphop, maar had de beschrijving oppervlakkig gelezen. Er zaten twee dansers in lotuszit op minizuilen en links op het podium stond een gong. Een derde danser sloeg op de gong. Er was veel stilte en zen, en ik dacht net als tien jaar geleden, toen ik nog aan zen deed: nog een uur te gaan! Nee, niet aan denken, laat je gedachten passeren!
Langzaam kwamen de inmiddels vier dansers in beweging. Hun arm zwaaiend zodat ze een locomotief vormden. Interessant woord, locomotief, denk ik nu, iets met plaats en beweging. De dansers vormen een machine. Er klonken zachte strijkers bij.
Ze bewogen maar nooit had je de indruk dat ze de plaats verlieten. Het was dus een echte locomotief, beweging vanaf de plaats, op de plaats. Qi zal wel zoiets als levenskracht betekenen, maar je kunt hoogstwaarschijnlijk ook denken aan wie (Qui?), dus aan Ruben Chi, want als je dat op zijn Italiaans uitspreekt is het inderdaad Qi. De levenskracht of energie van Chi. Inez had op onze kalender ook niet Qi geschreven maar Chi.
Van rechts kwamen de strijkers na enige tijd uit de coulissen. Het was een strijkkwartet, een selectie van Phion, zoals het orkest van Gelderland en Overijssel tegenwoordig heet. Onbekende muziek, wellicht speciaal geschreven voor deze gelegenheid. Totdat ik ineens een romantische melodie van Massenet herkende, die ik als kind ooit op mijn electronisch orgel had gespeeld. Was het nu meer of juist minder zen? Meer, want diverse genres klonken achter elkaar en verdwenen ook weer.
De zuiltjes waren decorelementen maar ineens ook dingen waarmee werd geschoven. De trein kon zomaar uiteenbreken in vier kleine treintjes, met de strijkers op hun element en vooruitgeschoven door de dansers. Het werd een bootje waarop een danser begeleid door een strijker door een andere danser werd geduwd en afgezet bij de overkant.
Het ging allemaal naar een climax, qua volume en snelheid. Er was ook enig drama, een danser die werd opgesloten achter een hek. Er was representatie, zo leek het, de dansers waren een vrouw, een Aziaat, een zwarte man en een kale witte man met snor en baardje. Er was balans, de strijkers waren drie vrouwen en een man. Er was concerto, strijd, vier tegen vier, en er was harmonie, vier met vier.
Ik dacht vanwege het strijkkwartet en de genres aan Kronos, of misschien moet je Qronos zeggen, de god van de gouden tijd die zijn kinderen opat maar zich verslikte in Zeus, die zijn moeder had verwisseld voor een steen. Kronos het strijkkwartet was niet ver weg, het kwartet met de verschillende soorten muziek.
Ook bij de finale dacht ik aan het Oosten, het was natuurlijk Glass, Philip Glass, met zijn ritmische contrapunt en zijn gebroken akkoorden.
Het meest dacht ik nog aan verwisselingen, misschien moet ik zelfs zeggen verraad. De spelers werden op hun elementen geschoven zodat wie eerst links zat ineens rechts zat. Ik denk nu bijna aan Inez, met wie ik zojuist nog een gesprekje had over wat nu westelijk en oostelijk is, of het absoluut is of relatief. Dat ik dit opschrijf voelt als verraad, zoals eigenlijk wel deze hele serie blogs met de titel Speciaal voor mij. De voorstelling was uitgekozen door Inez, het was speciaal voor mij, en misschien had zij er niet bij nagedacht dat er een blog over zou komen.
Maar Inez kent me, misschien beter dan ik mezelf inmiddels, ik dacht nog: Anton, zen, houd je in, schrijf niet per se die blog. Maar die Qi hè, het is toch een soort locomotief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten